خدا

                      آهسته تراز بال زدن سنجاقک ها

خدایا تو این وقت شب،ایستاده ام زیر آسمان تو،که عکس سوسوی ستاره هاش توی

دریای چشام افتاده. دودل بودم که بیام یانه. یه دلم رو گذاشتم اون پایین،پایین ،پایین.

اما اون یکی دلم رو که مهرش کردند برای ورود به حریم کبریائیت گرفتم لابه لای

انگشتانم می بینی تپش تند ویکنواختش رو؟

ای عزیز من ،حالا ایستاده ام اینجا زیرآسمون زیبای تو و می دونم حتی اگرآهسته تر

از بال زدن سنجاقک ها ازته دلم به تو سلام کنم می شنوی که جوابمو بدی وهمین

برای من

 کافیه. حالا بذار آغاز کنم مثنوی گریستن رو. بذار بگم اون پایین وقتی یک قدم از تو

فاصله می گیرم چقدر زود گلدون احساسم زرد وپژمرده می شه. خشک می شه . برگهاش

می ریزه. بذار اعتراف کنم به درازی اون روزهایی که بین چشمهای من ونم نم دلگیر

بارونت فاصله می افتاد بذار اعتراف کنم به روزهایی که ازسجاده سبزتوفاصله

می گرفتم.

بذاراعتراف کنم به اون روزهایی که خواب غفلت نمی گذاشت که با تو بگم. خدایا

به درگاهت آمده ام وفقروبی نوائیم رانزد توآورده ام. بیش از آنچه به طاعت خود

 امیدوار باشم به آمرزش تو امید بسته ام .چرا که آمرزش ومهربانی توازگناهان من

بیشتر است. ای عزیز من!ای مهربان من!ای خدای خوب من! حالا نگاه کن به دست

تمنائی که قلب شکسته ام روبه تو پیش کش می کند. خداجون من به تو محتاجم.