بیا که صاف شود این هوای بارانی

                                       با دست های بلند ندبه

نمی دانم تا سپیده دم فرج، چند نافله مانده است . نمی دانم کدام قنوت عطشناک ، به

دامن عنایت تو ، توفیق استجابت خواهد یافت تا ازقله های بلند غیبت، به دنیای خاکی

 ما نزول فرمایی! نمی دانم که بوی شوقی که از نفس های غمناک این شب به جان می

رسدازکرانه های وصال توست یا ازنرگس های مستی که برکنارجاده انتظاررویییده اند؟

اما این یلدای هجر، که از شفق حضور تو التهاب سپیده زدن دارد،درانتظارشیرینی

می سوزد.

لحظه لحظه ی این شب، شکوای هجر تورا به آسمان می برد . ستاره های سوسوزن این

شب که منتظران را به افق های روشن فجر،بشارت می دهند وام داران روشنایی خورشید

روی توأند. اما در انتهای این یلدای هجر،بارانی می بارد که افق های غبار گرفته شب را

به ساحل سیماب گون سپیده،کوچه می دهد. آن سان که شکوفه های انتظار،درانفاس

مسیحایی آن به گل می نشینند.

شب هنوز در تداوم است ومنتظران طلوعت به قنوت نشسته اند وبه قامت رعنایت رکوع

می برند وجای پای تو ،سجده گاه خسته گانی است که هزار رکعت نیاز،نذرناز نگاه تو

می کنند. روزگار هنوز گرفتار خشم خداوند است!واین قهر،تاریخ رادرشب فراق تو به

انتظار صبح حضورت نشانده است .

یاموعود!تاسپیده دم فرج چندنافله مانده است؟ کی می شودکه مؤذن به«تکبیرة الاحرامی»

جهان را به تماشای صبح، صلازند!تاکی در آینه های عمر،بادست های بلند «ندبه» تورا

التماس کنیم وتونیایی! بشریت فرسوده ی فراق توست ومنتظر است تا به پیشگاه مقدس

تودورکعت نماز بگذارد . رکعتی به ظهور ورکعتی به حضور.